Engin Akçakoca

Genç Yöneticiler!

Aşağıdaki öğütlerim kulağınıza küpe olsun.

YAP YAPMA

1. Her zaman arzuladığınız işi yapmak, arzuladığınız işte çalışmak durumunda olamıyabilirsiniz. Yaptığınız işi sevin ve kucaklayın. İş hayatında ancak böyle mutlu olabilirsiniz.
2. Siz kendinizi mutlu edemiyorsanız, başkaları sizi hiç mutlu edemez.
3. Tüm iş arkadaşlarınızın yaptıkları işlere saygı duyun. Herkesin yaptığı işi sevdiğini ve kucakladığını varsayın. Takım çalışmasının ilk kuralı budur. Aksi takdirde, sevdiğiniz bir işi sevilmediğiniz bir ortamda yapmak durumunda kalırsınız ki, bu sizi mutsuz etmeye yeter de artar bile.
4. Astlarınızın tüm önerilerini can kulağı ile dinleyin, ilgilenin. Bu önerilerin üstleriniz ve daha değişik gruplarda tartışılmasını ve değerlendirilmesini sağlayın. Bu önerilerin getirecekleri faydaların boyutları tahmininizden de büyük olacaktır.
5. İkna etmeye çalışın; ikna olmaya açık olun.

ATASÖZÜ

1. Her yiğidin bir yoğurt yiyişi vardır.
2. Her yokuşun bir inişi vardır.
3. Her zaman gemicinin istediği rüzgar esmez.
4. Her ziyan bir öğüttür.
5. Horozu çok olan köyün sabahı geç olur.
6. Irmak kenarına çeşme yapılmaz.
7. Islanmışın yağmurdan korkusu olmaz.
8. Işığını akşamdan önce yakan, sabaha çırasında yağ bulamaz.

BİR ANI

“RAKKAMSIZ FİŞ”

İş hayatımın başında yaşadığım ve yöneticilik hayatımda unutamadığım bir anımı size aktarmak istiyorum. Yedi sene iş Bankası’nda müfettişlik yaptıktan sonra iyi ve başarılı bir mülakat sonucu Citibank’a geçtim… Ünvanımın ne olduğunu dahi bilmiyorum ama ara yöneticilerden biri gibiyim… Citibank daha kurulma aşamasında… O sıralar Türk Bankacılık uygulamalarını Citibank içinde iyi bilenlerden biri olduğum için seviliyor ve sayılıyorum… Amirim bir Genel Müdür yardımcısı.. İtalyan.. O da bana inanıyor… Yetki ve sorumluluk vermiş… Muhasebe, hukuk, vb. işlere bakıyorum… Herkes bir telaş içinde çalışıyor bankayı kurmak için…

Bir gün bir bankadaki hesabımızdan bir diğerine virman yapmamız gerekti… İlk harici işlem… Virman talimatı yazdık. İkinci imzayı attım. Bir borç bir alacak fişi düzenleyin talimatı verdim. Nasıl olacağını tarif ettim memur arkadaşlara. Hepsi bir koşuşturmada bitti… Aldım talimatı ve fişleri. İtalyan’a gittim. Heyecanla ilk işlemi anlatarak imzasına uzattım fişleri. İnceledi, teşekkür etti, parafladı, imzaladı ve fişleri bana uzattı… Tam alırken, bana:

“Ben genellikle muhasebe fişlerinin üzerinde rakam olmadan imzalamam ama ilk istisnayı sana yapıyorum!” dedi.

Donup kalmıştım… Dehşetle fişlere baktım. “Borç”, “Alacak” hesaplar tamam. “Tarih” tamam, “Memur” parafı, “Checker” (yani benim) parafım tamam, her şey tamam. Ama telaştan muhasebe fişinin üzerine meblağ yazılmamış!

1. Gerçek kontrolün ne demek olduğunu o an bir daha unutmamak üzere anlamıştım.
2. İtalyan’ın (Lorenzo Roncari) jestinin ise, ondan sonraki yöneticilik hayatımın farklılıklarından en az birini oluşturduğundan eminim.